Chocoladetrifle

Trifles behoren tot mijn favoriete nagerechten. Deze chocoladetrifle lijkt mij de perfecte afsluiter van een oudejaarsavondetentje. Hierbij een recept van een superchocotrifle voor 10 personen. De bereiding van dit recept kost ongeveer 6 uur, omdat de schotel telkens in de koelkast moet opstijven!

Chocoladetrifle

Ingrediënten:

• 350 gram chocoladebrownies
• 60 ml koffielikeur
• 275 gram pure chocolade
• drie eierdooiers
• 1,5 eetlepel kristalsuiker
• 1 tl. maizena
• 600 ml slagroom
• 100 gram witte chocolade
• handjevol walnoten, geroosterd en grof gehakt

Bereiding:
Verbrokkel de brownies grof en verdeel ze over de bodem van een grote glazen schaal (1,5 liter inhoud). Besprenkel de brownies met koffielikeur. Voor een kindvriendelijke versie is caramelsiroop ook heerlijk.
Brokkel de chocolade in stukjes en laat de chocolade au-bain-marie smelten. Roer de chocolade glad. Neem de kom van de pan en roer er lepel voor lepel 225 ml kokend water door. Niet meer, anders wordt het mengsel korrelig! Schenk de saus over de brownies uit en zet de schaal 2 uur in de koelkast. Er komt een harde chocoladelaag over de brownies te liggen.
Klop van de eierdooers, suiker en maizena met een mixer een dik licht romig mengsel.
Breng 300 ml van de slagroom op middelhoog vuur tegen de kook aan en doe het al roerend bij het eiermengsel. Schenk de vla terug in de pan en verwarm al roerend twee tot drie minuten tot het bindt. Laat het mengsel niet koken.
Doe 100 gram van de witte chocolade in een hittebestendige kom. Schenk de roomvla erover en roer tot de chocolade is gesmolten. Laat volledig afkoelen en schenk het mengsel dan over de schaal met brownies. Zet de schotel weer 2 uur in de koelkast.
Hak de resterende 50 gram witte chocolade en de walnoten in een keukenmachine met de pulseerknop fijn. Klop de resterende slagroom tot pieken en schep het chocolade/walnotenmengsel erdoor. Bestrijk de trifle met de walnotenroom. Zet nog minstens 2 uur in de koelkast om op te stijven. Garneer met vlokken of zelfgemaakte chocoladekrullen. Of maak poedersneeuw van verkruimelde meringues, die van het kerstdiner overgebleven zijn!

Als er kinderen bij zijn, neem voor hen dan ook losse brownies mee!

De heimweekeuken: lasagna

De kerstvakantie is ideaal om een aantal recepten uit de heimweekeuken weer eens tot uitvoering te brengen. Geen snelle lasagna uit een pakje, maar de échte lasagna uit mijn jeugd. Dat ging zo:

Lasagna

Ingrediënten:

• 2 uien
• 500 gram rundergehakt
• 1 bakje champignons
• 2 stuks prei
• 2 blikjes tomatenblokjes
• 1 teen knoflook
• oregano
• zout en peper
• lasagnebladen
• melk
• 50 gram margarine
• enkele eetlepels bloem
• jong belegen kaas (strooikaas)

Bereiding:

Snipper de ui en bak de stukjes in een braadpan. Voeg gehakt, prei, champignons, knoflook, oregano en tomatenblokjes toe. Laat een minuutje of tien sudderen in de pan.
Maak een bechamelsaus met behulp van margarine, bloem en melk. Maak een flinke hoeveelheid, want de lasagnebladen moeten goed bedekt worden.
Verwarm de oven voor op 200 graden. Giet een laag bechamelsaus in een ingevette schaal. Bedek de hele bodem met lasagnebladen. Bedek die laag met tomatengehaktsaus en een laag bechamelsaus. Stapel zo nog enkele keren door totdat alle saus op is. Eindig met een laag bechamelsaus. Strooi de kaas erover. Zet de schotel dertig minuten in de oven.

Ideeën voor een kerstbrunch

Een kerstbrunch in plaats van een kerstdiner is in vele opzichten ideaal. Het is informeler en relaxter dan een diner met diverse gangen.

Dat is niet alleen voor aanwezige kinderen een stuk aangenamer, maar ook voor aanschuivende oudere ouders, die het lastig vinden om na een zware maaltijd 's avonds laat nog naar huis terug te rijden.
Ook biedt een kerstbrunch volop mogelijkheden om het eens anders dan anders te doen en de geijkte stoofpeertjes, kerstkalkoen en garnalencocktail eens links te laten liggen. Nóg een pluspunt: een kerstbrunch is meestal minder zwaar dan een diner en dat is eveneens een welkome afwisseling deze dagen.

Een kerstbrunch dus. Maar wat serveren we dan? Enkele ideeën:

Starter:

• Een mooi soepje om mee te beginnen. De wortelpaprikasoep met mascarpone doet het hier prima. Verrassend, fluweelzacht en niet te zwaar.

Presenteer daarna een buffet met diverse hapjes, voor ieder wat wils:

• Quiche met hüttenkase, spekjes en spinazie
• Lekker (zelfgebakken) brood met enkele kaasjes
• Brioche met dillemayonaise en zalm
  
• Vruchtensalade
  
• Gehaktballetjes of kleine spiesjes met gemarineerde stukjes kip
• Bladerdeegflapjes met spinazie en feta
• Tosti's met zalmvulling
• Pannenkoekjes met bosvruchtensaus
  
• Wraps met kip en avocado
• Kerststol

Drankjes:

• Champagne
• Vruchtensappen en smoothies
  
• Koffie met bonbons

Wortel-paprikasoep met mascarpone

Onze kerstsoep wordt een heerlijk compromis: zoete wortelen, maar ook stevige paprika's en knoflook. Het recept is gebaseerd op de 'gekoelde wortelsoep met sinaasappel' uit het boek 500 Soepen van Susanna Blake (Veltman Uitgevers), maar met enkele toevoegingen om de soep pittiger te maken. Ook serveer ik de soep warm in plaats van gekoeld en dat pakt prima uit. Het sinaasappelsap geeft ook in de warme versie een verrassend frisse smaak aan het gerecht. Bij de kinderen is de soep een groot succes. Niels roept zelfs dat het de lekkerste soep is die hij ooit gegeten heeft.


Wortel-paprikasoep met mascarpone
Voor 8 personen

Ingrediënten:

• 2 eetlepels olijfolie
• 2 uien, fijngehakt
• 2 teentjes knoflook
• 1 kg. wortelen, in schijfjes
• 2 aardappels, fijngesneden
• 2 liter groentebouillon
• 200 ml sinaasappelsap
• 2 rode paprika's
• 1 doosje mascarpone
• zout en versgemalen zwarte peper
• blaadjes munt

Bereiding:

Verhit de olie in een pan. Doe de uien erin en laat deze enkele minuten smoren. Doe de knoflook in de pers en voeg dit toe aan de uien. Roer de wortelen, aardappelen en de paprikastukjes erdoor, gevolgd door de bouillon. Breng de soep aan de kook, doe de deksel op de pan en laat de groente in circa 20 minuten zachtjes gaar worden. Pureer de soep met de staafmixer.

Voor het opdienen:
Verwarm de soep en roer de mascarpone erdoor. Giet het sinaasappelsap erdoor en laat de soep niet meer koken. Breng de soep op smaak met zout en peper. Schep de soep in een kom en garneer de soep met een blaadje munt.

Kerstmenu maken

Koken is kiezen. Het wordt hoog tijd Kookkerstdromen om te zetten in Kookkerstdaden en de menu's samen te stellen.

De Cranberry Semifreddo (uit: Delicious, dec. 2008) kan en wil ik inmiddels niet meer mislopen, dus het nagerecht staat al bij voorbaat vast. Nu de rest nog. De kinderen vinden een kalkoen uit de oven er helemaal bijhoren, maar ik zit niet zo te wachten op zo'n enorm beest, dat je ieder kwartier moet bedruipen met vocht. En daarbij ook nog het risico lopend dat de kalkoen niet gelijkmatig gaar wordt, zeker! Maar Gevulde kalkoenfilet met parmaham vind ik wel wat. Aan vlees komen we niets te kort, want behalve kalkoen en parmaham bevat deze schotel ook nog Catalaanse braadworsten als vulling!

De bijgerechten staan nog even ter discussie. Ik wil een simpel aardappelgerechtje erbij om het diner niet te zwaar te maken. Als groentegerecht kies ik voor gestoofde prei en worteljulienne met salie. Dit recept ziet er smakelijk uit en is toch anders dan anders. Met al deze schotels maak ik het mezelf niet al te moeilijk. Dat vind ik ook een belangrijk criterium als er voor tien mensen gekookt mag worden.

Als voorgerecht wil ik graag een feestelijk soepje. Wortelsoep met sinaasappel lijkt me heerlijk. Of anders een knoflooksoepje met amandelen. Willem roept dat hij liever een soep met een bite heeft. Kan ik niet gewoon mosterdsoep maken?

Kiezen is laveren tussen diverse kookdromen. De keuze voor de soep blijft nog even een verrassing!

Verder lezen over eten met Kerst:

• Verheugen op kerstnapret
• Ideeën voor de kerstbrunch
• Trage decembermaand
  

Verheugen op kerstnapret

"Krijgen we weer een haantje bij het kerstdiner?", vraagt Niels. Ik vermoed dat hij in de war is met het paasontbijt, maar ik snap waar hij mee bezig is. Plannen maken over feestmaaltijden vindt hij net zo heerlijk als ik.

Met de nieuwe kerst-Allerhande, Delicious en niet te vergeten alle bewaarde recepten van vorige jaren in huis kunnen we gelukkig volop vooruit. Ik ben vooral helemaal weg van gerechten met cranberry's. Tournedos met balsamico-cranberrysaus. Chutney van cranberry, peer en gember. En vooral de cranberry semifreddo... Alleen al het uitzoeken van mooie gerechten, het zoeken naar passende combinaties en het bedenken van de aankleding is een feestje, waarbij het water mij in de mond loopt.

En dan te bedenken dat het mooiste nog komt. Gewoonlijk blijven er allerlei restjes over na zo'n overvloedige maaltijd. Of ik vergeet domweg diverse kaasjes of hapjes die ik ook nog ingekocht had. Het allerleukste is om daar ná de kerst dan weer iets creatiefs mee te doen in de vorm van een salade, soep, bruchettes of een groentetaart.

Van die napret, daar kan ik nu al van genieten.

Jamies leerlingen

Wat moet je met aparte kinderkookboeken als je ook naar de boekwerken van Jamie Oliver kunt grijpen? Voor Niels is de keuze niet zo moeilijk: de Engelse jongensachtige kookboekenschrijver spreekt voor hem veel meer tot de verbeelding. Een uur lang bestudeert hij de plaatjes en teksten (en ziet op de foto's ook veel kinderen langskomen). Daaruit stelt hij zijn eigen driegangenmenu samen: salade met gepocheerd ei, croutons en pancetta, kip in zoetzure saus en Jamie's wrede chocolademousse.

"Jamie maakt gemakkelijke recepten!", zegt Niels later enthousiast, als hij samen met Jasper aan het koken is. De paprika’s en rode uien hoeven van Jamie namelijk niet fijngesnipperd te worden, maar mogen in grove stukken de pan in. Een chocoladereep au bain Marie met boterklontjes mengen, vindt hij ook een fluitje van een cent. Hoogtepunt van de kooksessie vormen de peper- en zoutmolens, waarmee de kinderen volgens Jamies aanwijzingen royaal aan de slag mogen.

De schotels zien er bij het opdienen prachtig uit. Het eten daarvan bevalt Niels iets minder. De dressing bij de salade is hem iets te zuur, de kippenbouten eet hij het liefst zonder de zoetzure saus en de chocolademousse vindt hij te bitter.

Maar dat is geen probleem, vindt hij. Een kok hoeft zijn eigen gerechten niet op te eten, dus hij ziet zijn glanzende kookcarrière nog steeds helemaal voor zich. Want de koks die op plaatjes steevast met een hele ronde buik afgebeeld staan, zo'n kok wil hij helemaal niet worden.

Roze pannenkoekjes

Mijn heimelijke genoegen is om kookwinkels af te struinen. Zo'n parmezaanraspje, dressingshaker of crême-bruléebrandertje staan me daar dan verleidelijk toe te lachen. Lopend naar het volgende schap word ik weer iets nuchterder en realiseer ik me dat ik helemaal nóóit crême brulée maak. En dat ik thuis de enige liefhebber ben van dit toetje, dus dat ik deze hobby beter op de volgende vakantie in Frankrijk kan uitleven.

De volgende stap is daarna om ongehinderd langs de kasten met kookboeken te lopen. Moeilijk, heel moeilijk. Je zou kunnen zeggen 'ik heb al een kookboek', maar zo werkt dat bij mij niet. De inventiviteit van kookboekenmakers om bij mij weer met dat ene nicheboekje te confronteren dat een nog onontdekt kookdomeintje bestrijkt, is echt onnavolgbaar. Ik realiseer me dat er thuis nog een heleboel niet uitgeprobeerde recepten op mij liggen te wachten. Pfff, net op tijd.

Als de kookboeken zelf niet meer genoeg verleidingskracht hebben om klanten te verlokken, kunnen uitgevers altijd nog de kookboekenschrijvers ten tonele voeren. Ronald Giphart presenteerde in onze boekwinkel zijn boek Keukenprins. Zijn geheime wapen was zijn schattige tienjarige zoon, die ijverig mee stond te snijden achter de geïmproviseerde kooktafel in de boekhandel. Kijk nou, hij legt knoopjes in stengeltjes bieslook voor de garnering!

Giphart had ook nog zijn concullega Pierre Wind meegenomen als sidekick. Wind is baas boven baas, want schrijver van het boek Keukenkoning. Twee ADHD-koks achter de potten en pannen, dat is wel wat veel van het goede. Giphart liet prompt de hele kom met avocadomousse uit zijn handen kletteren, wat het geheel wel weer heel amusant maakte.

Het engelachtige zoontje van de keukenprins wilde heus wel eten, maar Giphart had ook een dochtertje dat een gewisse toekomst tegemoet ging als anorexiapatiëntje. Omdat ze wel van pannenkoeken hield, mixte Giphart allerhande groente in het beslag. Dit keer ging er geraspte rode biet doorheen, zodat de pannenkoekjes felroze kleurden. Tip voor ouders: gesmolten boter er doorheen voor de extra rijke smaak. Het is voor kinderen ten slotte, zei de keukenprins. Samen met de gifgroene avocadomousse - met extra mayonaise, het is voor kinderen tenslotte - een knallend geheel.

Hoe aardig ook gebracht, de aankoop van dit kookboek lieten we toch maar achterwege. Ik had mijn eigen kokkie Niels bij me, die het hele verhaal over de kindvriendelijkheid van de bietenpannenkoekjes niet slikte. En dat dochtertje van Giphart waarschijnlijk ook niet, voorspelde hij.

Dit stukje verscheen ook op Ideeënmaker

Ik droom van soep

Ik dacht dat ik een wereldreis wilde maken en ooit nog eens een buitenhuisje in Toscane wilde bewonen. Wat een vergissing.

Wat ik écht wil, zijn geliefde en anderszins fijne mensen om mij heen. Mensen leveren mij inspiratie op en gevoelens van verbondenheid. Met anderen wil ik het leven vieren. Dan ligt emigreren niet voor de hand, al ligt er op Bali een paradijsje klaar.

Ik heb eigenlijk ook geen materiële toekomstwensen. Geen bolide, geen boot, zelfs geen boerderijtje. Het enige waar ik nog wel van droom is een flinke tuin, waar ik bloemen, groenten en kruiden kan kweken. Waarmee ik eigenlijk terugkeer naar het paradijs van mijn kindertijd, toen ik ook niets liever deed dan zaaien, wieden en oogsten. Maar dat groene paradijs hoeft niet zover weg te liggen, heb ik me bedacht. Terwijl Italië de komende decennia langzaam uitdroogt, schep ik hier ergens in dit polderland mijn mediterrane kruidentuin met olijfbomen en oleander.

Daarmee is mijn droom eigenlijk veel simpeler dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Sterker nog, mijn droom valt vrijwel samen met het woord soep. Dat moet ik natuurlijk even uitleggen. Soep is het ideale warme, zachte comfortfood, maar ook het ultieme bindmiddel. Wat kook je als je een grote groep te eten wilt geven? Wat bied je iemand aan die troost nodig heeft? Juist.

Onze kinderen weten bijna niets heerlijkers te noemen dan de tomatensoep met balletjes van Oma. Ik droom ervan straks ook zo'n Oma te zijn, die altijd soep klaar heeft staan voor binnenvallende bezoekers. Met veel groenten en kruiden uit onze eigen tuin, uiteraard.

Deze blogpost is eerder gepubliceerd op mijn weblog Ideeënmaker.

Snelste weg naar het geluk: instant appeltaart

Tijdschriften waar plaatjes van appeltaart op staan verkopen extra goed. Dus met het appeltaartenseizoen in het vooruitzicht is het niet moeilijk te voorspellen dat de tijdschriftkiosken binnenkort dampen van de virtuele appeltaartgeuren.

Het kan de nostalgie zijn, die je terugbrengt naar grootmoeders tijd met geruite picknickkleedjes en pinksterbloemen. Of de frisse smaak in combinatie met de knapperige korst. Of misschien schuilt het geheim wel in de lekkere geur van versgebakken taart, waarbij met name kaneel zorgt voor een weldadig gevoel. Misschien zitten in appeltaart wel precies díe componenten die onze zintuigen optimaal prikkelen en de juiste emoties losmaken.

Net zoals het likken aan een ijsje het gelukscentrum in ons hoofd direct prikkelt, is ook het eten van appeltaart een snelle weg tot geluk. En appeltaart maken kan bovendien heel snel.

Instant appelgeluk

Ingrediënten:

• 1 appel
• snufje kaneel
• snufje suiker
• handje cruesli
  

Bereiding:
Snijd een appel in schijfjes en strooi er een beetje kaneel en suiker over. Verhit de appel in oven of magnetron. Strooi er wat cruesli over en schuif het schoteltje nog even onder de grill. Smullen maar!

Voor altijd zomer

“De hemel weifelt tussen Constable en Turner” noteerde schrijver Erwin Mortier deze week in zijn Hollands Dagboek, vandaag gepubliceerd in het NRC. Een prachtige zin, die inderdaad helemaal de weersomstandigheden van de afgelopen week karakteriseerde.

Hoe beroerder het weer, hoe meer ik ga kookdromen. Ik krijg allerlei visioenen van zwoele zomeravonden, lange tafels met vrolijke mensen en de prachtigste gerechten. Cantaloupesoep met prosecco! Hartige pastei! Spaanse tomatentaart! En vooral ook de kruidenrisotto met aardbeien!

Terwijl in onze tuin de takken naar beneden kletterden door de stormwind, was de idylle van de eeuwige Provencaalse zomer deze week wel heel ver weg. Op zo’n moment vrees ik dat Nigella Lawson volledig gelijk heeft als ze schrijft dat de zomer vooral ‘een idee is, een herinnering, een hoopvolle projectie’. Maar juist daarom, schrijft ze in haar kookboek Voor altijd zomer, moet je vooral doorgaan met het bereiden van zomerse gerechten, omdat die wel altijd zonnige behaaglijkheid oproepen. Juist als buiten de wind om het huis giert, moet je zelf het luie gevoel bezorgen dat je alle tijd van de wereld hebt om onderuit te zakken en gezellig met vrienden te eten in lome stoelen.

Dus heb ik de afgelopen dagen heel wat kookboeken weer doorgebladerd en allerlei recepten de revue laten passeren. De kinderen werden aangestoken door mijn kookdrang en deden al even enthousiast mee. We hielden krijgsraad en gingen op strooptocht naar supermarkt en groentekraam om volop fruit, paprika’s, tomaten en verse munt in te slaan. Vervolgens stonden ze hun eigen pannenkoeken te bakken, aardbeienjam te koken en frambozenijsjes te fabriceren.

En toen werd het ineens toch mooi weer. Mijn zomerkookdromen verdwijnen dan als sneeuw voor de zon. De keuken in? Nee, ik blijf liever in de tuin. Maar toen konden we wel mooi die frambozenijsjes testen.